De derde quadsreeks bleef spannend tot op het einde. Nadat de Duitser Zienecker een tijdje de meute had aangevoerd, was het finaal Mike van Grinsven die zich vanaf een vierde plaats naar de overwinning werkte. Ook Kevin Saar wist de snelle Duitser nog te verschalken voor plek twee.  De Amerikanen begonnen er aan met Bryce Ford op drie en Chad Wienen op negen, maar een vuist maken en gezamenlijk naar voor rijden, zat er opnieuw niet in voor USA.  Integendeel, onze goed gestarte landgenoot Jan Vlaeymans wist Bryce Ford zelfs nog zijn vierde plaats afhandig te maken. De twee Amerikanen , die toen op vijf en zes lagen, kregen het in de slotfase nog zwaar te verduren, toen Julian Veldman zijn duivels ontbond, vanaf een negende plek doorschoof naar zes, en bij het ingaan van de slotronde zelfs aan het achterwiel hing van vijfde man Bryce Ford die tot op de streep moest blijven pushen om Veldman af te houden.  Chad Wienen liep vijftien seconden later als zevende binnen, en dat volstond nét niet om te zegevieren.  De eindzege was voor Nederland !

Onze tweede Belg Jurgen Nouwen viel uit in de vijfde ronde, maar dankzij de mooie resultaten van de vorige manches werd België knap vierde in de eindstand van de Quadscross of Nations.  Bij de huldiging van de European Quadscross of Nations mocht België zelfs mee op het podium als derde !

Bij de sidecars ging de holeshot naar de Prunier-broers, voor Hendrickx-Kaethoven, Wilkinson-Millard en Hermans-vd Bogaart, een volgorde die niet lang stand hield.

Met Chad Wienen als kopstarter en Joel Hetrick die vanaf rij twee, na één ronde al op plek vier lag, leken de Amerikanen af te stevenen op een machtsgreep in de tweede manche voor de quads, doch dit was buiten de waard gerekend.  Uiteindelijk moesten de stars & stripes het hoofd buigen voor de Duitser Manfred Zienecker, die won voor thuisrijder van Grinsven en de Est Kevin Saar.  USA moest zich tevreden stellen met een vierde plek voor Hetrick en een zesde plek voor Wienen.  Onze landgenoot Jan Vlaeymans vertrok als dertiende, maar knokte zich gaandeweg naar een schitterende vijfde plaats. Dirk Schelfhout, die in de openingsronde in de problemen kwam en als allerlaatste moest herbeginnen, wist nog op te klimmen naar een verdienstelijke zeventiende plaats.

Bij de sidecars kregen we voor het eerst deze middag wereldkampioenen Hermans-van den Bogaart in actie, en dat die de wedstrijd met overmacht wonnen, zal wel niemand verbazen. De race begon met enkele verrassende wendingen, waarbij de Deens-Belgische combinatie Jensen-Vanhamel de kopstart pakte, maar na een kleine halve ronde jammer genoeg kopje over sloeg, waarbij co-piloot Vanhamel zich bezeerde aan de schouder.  Hermans-vd Bogaart en Wijers-van Hal waren alras op de twee eerste posities te melden voor Wilkinson-Millard die aanklampten, en . . . de Italiaanse Lasagna broers die zwalpend en zuchtend al het mogelijke probeerden om zich te handhaven in het voor hen onbekende zware Hollandse zand.  Sanders-de Veene raakten in de verdrukking in de start en gingen pas als elfde op pad. Teamgenoten Delmotte-Valcke begonnen er aan als dertiende

Onder een lekker herfstzonnetje gingen vanmiddag eerst de quads op pad voor hun eerste heat, waarin USA rijder Joel Hetrick op een vlotte zege leek af te stevenen , tot ie in de slotfase ten val kwam, en terugviel naar plek twaalf, waardoor team USA zich moest tevreden stellen met de tweede plaats van Bryce Ford, die zich vanaf de tweede startrij naar voor had gewerkt. De Noor Christopher Tveraen won de manche, voor Ford, en een sterke Julian Veldman. Helaas ging de tweede oranje man, Mike Verboven vroeg in de race kopje over, en reikte daarna niet verder meer dan plek zeventien.  De Belgen deden het prima.  Jurgen Nouwen startte als zesde, en viel in de slotfase wat terug naar plek tien.  Dirk Schelfhout deed net het omgekeerde. Hij startte vanaf rij twee op plek twintig, en knokte zich naar voor naar plek elf.

Om één uur was het de beurt aan de sidecars, met onmiddellijk Leferink-Vincent op kop, die daarna met de vingers in de neus de race wonnen. Sanders-de Veene kwamen als tweede uit de startblokken, maar moesten al gauw het hoofd buigen voor Foden-Weinmann, die even later in de fout gingen, terug vielen naar vier en daarna niet meer in hun ritme geraakten.  Wijers-van Hal, op rij twee gestart, stormden in hun geliefde zand naar voor tot op plek twee, zodat Nederland al meteen de maximale score liet optekenen.

Met nog een ultieme wijziging  bij de Britten - Stuart Brown,wiens co-piloot nog steeds niet geheel hersteld is van de crash in Vesoul ,  werd in extremis vervangen door Dan Foden – gingen  vandaag  de kwalificaties door van de Sidecarcross of Nations. Met  ‘slechts’ tien aanwezige landen, zijn zo’n kwalificatieraces dan wat mager bezet, maar morgen wordt het  alvast beter als er telkens twintig equipes per race de baan op gaan.  

Na een grijze middag kwam de zon vlak voor de start van kwali één in volle glorie door de wolken schijnen, en dat inspireerde blijkbaar jongelingen Hendrickx-Kaethoven die zowaar de kopstart namen. Leferink-Vincent stoomden in de openingsronde nog door naar de leiding en lieten daarna meteen de rest van het deelnemersveld terplaatse.

Onze jonge Belgen hielden lange tijd goed stand op plek twee, tot iets over halfkoers de druk toch té groot werd.  Eerst waren het de Esten Karing-Nitsoo die langszij kwamen en tot veler  verbazing hun tweede plek vast hielden tot op de finish. In de slotfase kwamen ook de Prunier-broers wat beter in hun ritme en pakten nog plek drie, voor de neus van de Duitsers Peter-Hoffmann. 

Van de jongste twintig edities van de Sidecarcross of Nations won Nederland er twaalf. Sedert 2017 is Oranje bovendien ongeslagen in de Sidecarcross of Nations. En komende zondag vindt de SMX of Nations als klap op de vuurpijl plaats in eigen land, in Heerde.  Moet er nog zand zijn ?

Oké, team Nederland moest de afgelopen weken inderdaad de helft van zijn team vervangen. En dan ? Niemand kan komende zondag het trio Hermans-van den Bogaart, Leferink-Vincent en Wijers-van Hal ook maar een strobreed in de weg leggen, zoveel is duidelijk. Enkel door onnoemelijke pech kan het thuisrijdende Nederland de zege door de vingers zien glippen.

Voor de twee andere podiumplaatsen komen vooral de Engelsen en Fransen – die ook de twee afgelopen jaren telkens twee en drie werden – in aanmerking, hoewel hier wél een ‘maar’  kan aan toegevoegd worden.  Wilkinson-Millard kunnen zeker hun streng trekken in het zand, voor Hodges-Henderson en Brown-Grahame wordt het ‘struggling for life’ . Hetzelfde geldt overigens voor Les Bleus : Zand, het is niet meteen het favoriete terrein voor het  Franse trio Prunier, Carcreff en  Auvray.  Er  kunnen dus kapers op de kust zijn voor een podiumplaats , en dan kijken we voorzichtig in de richting van Estland  : O. Karing, M. Normak en K. Vahter zijn niet vies van een potje zandworstelen.

Nog één keer halen de internationale zijspancrossers gezamenlijk hun machines van stal dit jaar, en dat gebeurt uiteraard tijdens de jaarlijske afsluiter van het internationale seizoen , de Sidecarcross of Nations, die komend weekend plaats vindt in het Nederlandse Heerde. Het had flink wat voeten in de aarde om een Belgisch team aan de start te krijgen, toen eind augustus twee Belgische belangrijke pionnen , Marvin Vanluchene en Jason Van Daele, noodgedwongen moesten afhaken omwille van medische redenen, en het Belgische team daarmee onthoofd werd. Terstond werd door onze team managers W. Verbrugghe en M. Vanhauwe het roer omgegooid en het motto  ‘deelnemen is even belangrijk als winnen’ gehanteerd. En dat is ook écht zo !  Vraag het komend weekend maar es aan de leden van bijoorbeeld team Denemarken, Italië of Estland waarvan de rijders er straks een retourtje van vijfduizend kilometer zullen hebben op zitten, goed wetende dat ze niet bij de medaillekandidaten behoren, om het zacht uit te drukken. 

Trouwens, als in de Tour de France alle renners die geen kans maken op de overwinning zouden thuis blijven, dan staan ze slechts met zijn tweeën aan de start ! Vandaar dus, respect voor team Belgium in zijn huidige vorm, zowel bij de Quads als bij de Sidecars.  Bij de quads is Jan Vlaeymans  als jarenlange certitude binnen team Belgium, zowat de Pater Familias van het team , en wordt in Heerde geruggesteund door twee andere gedreven Quad-rijders Jurgen Nouwen en Dirk Schelfhout.  Bij de Sidecars blijft van de originele bezetting enkel nog Davy Sanders over, en die moest dan afgelopen weekend tijdens de GP in Rudersberg onverwachts nog op zoek naar een andere co-piloot, doordat zijn vaste maatje Jens Vincent plotsklaps werd opgeëist door team Nederland.

De hemel kleurde vervaarlijk grijs, maar het bleef gelukkig wel droog zodat we opnieuw perfecte omstandigheden kregen voor de start van reeks twee. De Engelsen Dan Foden en Michael Hodges namen opnieuw het initiatief en schoven voor de Pruniers, Hermans-vd Bogaart en Prümmer-Steegmans de eerste bochten in en uit. De Pruniers stootten al gauw door naar plek twee, gingen even prikken bij koplopers Foden-Weinmann, maar legden zich vrij vroeg neer bij het meesterschap van de vandaag onklopbare combinatie Foden-Weinmann. En zo ebde de spanning vrij vlug weg uit deze slotmanche van het WK. Foden en Weinmann reden foutloos naar de manchezege, maar konden wegens hun diskwalificatie van heat één, de Grand Prix niet winnen. Prunier reed een beetje futloos rond op plek twee, want ook hij kon de Grand Prix niet winnen, en kon geen wereldkampioen meer worden.  En Hermans en van den Bogaart hielden op plek drie het zaakje lekker onder controle : Wereldtitel binnen met een gouden randje er bovenop : De dagzege in deze slot Grand Prix van Rudersberg. Wat wil een mens nog meer ?

In ideale weersomstandigheden op een perfect geprepareerd circuit, ging de eerste manche van deze WK-finale van start. Met Hodges-Henderson, Foden-Weinmann, Wilkinson-Millard en Brown-Grahame op de vier eerste plaatsen was het alles links wat de klok sloeg voorin. Prümmer-Steegmans, Hermans-vd Bogaart en Weiss-Schneider bezetten plaatsen vijf tot en met zeven. Prunier begon pas als tiende aan het karwei. Op het eind van de eerste ronde al gingen titelkandidaten Wilkinson-Millard kopje over en konden meteen hun wereldtiteldroom opbergen.Ze knokten zich weliswaar nog terug naar plaats elf, maar dat was slechts een schrale troost.

Toen waren ze dus nog met zijn tweeën. Terwijl Dan Foden de koppositie na vier ronden overpakte van Michael Hodges, was Koen Hermans opgeschoven naar plek drie en kreeg een ronde later al Prunier aan de broek. Hodges-Henderson moesten na een kwartier op plek twee het hoofd buigen en plaats maken voor Prunier en Hermans, die meteen de jacht in zetten op koplopers Foden-Weinmann. Met nog tien minuten te gaan denderen Foden , Prunier en Hermans op een zakdoek over het circuit, en zou het minste foutje fataal worden.

Een week voor de Sidecarcross of Nations dienen er nog steeds vrij drastische wijzigingen te worden aangebracht bij hoofdzakelijk de Nederlandse en de Belgische teams. Bij Oranje moesten ze twee weken geleden al op zoek naar een vervanger voor Keuben-Rietman die tijdens de Franse Grand Prix in Vesoul zwaar ten val kwamen.  Met Stephan Wijers en Han van Hal was de vrij gekomen plaats snel ingevuld.  Ook bij België was het alle hens aan dek toen eind augustus bleek dat noch Marvin Vanluchene, noch Jason Van Daele tijdig terug fit zouden zijn voor de Nations. In België is de spoeling echter veel dunner dan in Nederland. Kersverse MCLB-kampioenen Delmotte-Valcke en jeugdige talenten Hendrickx-Kaethoven vullen de vrij gekomen plaatsen in bij team Belgium.   

Maar dàt was nog niet het einde van het verhaal.  Zaterdagmiddag, tijdens de trainingen van de Duitse GP in Rudersberg blesseerde de Nederlandse co-piloot Sem Leferink zich dusdanig, dat ook hij nog moet afzeggen voor de Sidecarcross of Nations. Snel handelen dacht Nederlands teammanager Gert van Werven, en prompt werd Jens Vincent - nota bene de co-piloot bij onze Belgische rijder Davy Sanders - opgetrommeld om straks in Heerde te gaan plaats nemen bij Tim Leferink.  Davy Sanders dan, die zal in Heerde worden gedepanneerd door Robbe de Veene, de man die vorig jaar tijdens de Sidecarcross of Nations in Loket individueel winnaar werd, aan de zijde van Marvin Vanluchene.  En op die manier blijft oranje een homogeen Nederlands team, en wordt team België plotsklaps eveneens een compleet Belgisch team.

Overigens is er vanaf dit jaar een reglementswijziging doorgevoerd voor de Sidecarcross of Nations, waardoor vanaf nu de drie rijders en minstens twee co-piloten dezelfde nationalitieit moeten hebben binnen een team.

Elk WK-punt kan morgenavond van het grootste belang zijn bij de eindafrekening van dit WK, en in die optiek waren de kwalificatieraces van vandaag alvast van het grootste belang voor de drie titelpretendenten. De andere deelnemers hadden niets te vrezen : Met slechts dertig aanwezige equipes op deze WK-finale was iedereen vooraf al zeker van kwalificatie, en hoefde er zelfs geen Last Chance verreden te worden.

Groep A was op papier de ‘zwaarste’ groep, zoals dat heet in het jargon. Wilkinson en Prunier moesten al meteen met mekaar in de clinch, Hermans ontsprong de dans en mocht opdraven in groep B, onder een felle zomerzon die de temperatuur vlotjes naar dertig graden deed stijgen.

In groep A misten we al meteen Tim Leferink, wiens broer Sem tijdens de vrije trainingen een hielblessure had opgelopen, en moest opgeven.

De Engelsman Dan Foden, en zijn lokale beifahrer Noah Weinmann kozen helemaal de binnenkant van het starthek, moesten daardoor extra meters maken, mààr konden wel lekker binnendoor in de eerste bocht en pakten de kopstart, voor Sanders-Vincent, Prümmer-Steegmans, Wilkinson,  Brown en dàn pas WK-leider Prunier. Na drie ronden hadden Foden-Weinmann en de aanklampende Prümmer-Steegmans een drietal seconden voorsprong op de Pruniers die ondertussen derde waren geworden.