KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
HANSI BACHTOLD EN FRITZ FUSS DEEL 1 : WERELDKAMPIOEN NUMMER VIER.
Het wereldkampioenschap zijspancross werd in 1980 boven de doopvont gehouden. 2020 had een glorieus jubileumjaar moeten worden voor deze motorcross-discipline, doch het draaide helaas anders uit. Het jubileumjaar viel in het water en er werd zelfs helemaal géén WK verreden in 2020. Bij www.sidecarcross.be laten we deze mijlpaal echter niet ongemerkt voorbij gaan,en blikken we geregeld terug op de veertigjarige geschiedenis van het wereldkampioenschap zijspan motorcross. De eerste wereldkampioene n Bohler-Müller, Van Heugten-Kiggen en Bollhalder-Busser passeerden reeds de revue. Laatstgenoemden waren de eerste Zwitsers die wereldkampioen werden , in 1982 en 1983. Het was meteen het begin van ruim een decennium Zwitserse machtsontplooiing in deze spectaculaire MX-discipline. Bollhalde & Busser deden in 1984 niet meer mee, en werden opgevolgd door hun landgenoten Hansi Bachtold en Fritz Fuss, die maar liefst vier jaar naeen de wereldtitel zouden veroveren, op de legendarische EML – Jumbo tweetakt tweecilinder . Een uniek verhaal.
Hansi Bachtold (geb. 21 aug. 1955) komt voor het eerst echt in beeld in 1979 , geassisteerd door landgenoot Hugo Jung. Bachtold-Jung worden tiende in de laatste editie van het Europese kampioenschap zijspancross. Een jaar later, 1980 dus, wordt de zijspancross-discipline door FIM opgewaardeerd en krijgt de officiële ‘wereldkampioenschap-status’. Het Zwitserse koppel Bachtold-Jung lijkt af te stevenen op de titel van allereerste wereldkampioen zijspancross in de geschiedenis, en voert vanaf de eerste Grand Prix de WK-tussenstand aan. Tot begin augustus,tijdens de thuis Grand Prix in Wohlen nota bene (!) , Bachtold in de eerste manche kopje over gaat en een gecompliceerde sleutelbeenbreuk oploopt. Met de moed der wanhoop wordt nog wel gestart in de tweede manche, maar overmand door pijn dient WK-lijstaanvoerder Bachtold snel de handdoek in de ring te gooien. Ook de twee volgende Grand Prix is Bachtold er niet bij. Weg wereldtitel ! Die gaat naar de Duitsers Bohler-Muller. Bachtold en Jung worden, ondanks het missen van drie wedstrijden,toch nog vice-wereldkampioen.
Het jaar erna, in 1981 spelen Bachtold-Jung geen rol van betekenis en worden slechts zevende in het WK. Ook in 1982 blijven de prestaties ondermaats. Hansi Bachtold breekt met co-piloot Hugo Jung , enkele invallers passeren de revue,en in Engeland blesseert Bachtold nog eens zijn schouder. Ten einde raad doet Bachtold een beroep op zijn toen bijna 21-jarige landgenoot Fritz Fuss om plaats te nemen in het bakje. Meer dan een zevende plek in het WWK 1982, zit er niet in. Bakkenist Fuss kan aanvankelijk de wedstrijdduur fysiek niet aan. Maar rijder Bachtold heeft er wél een goed oog in.
In zoverre zelfs dat Bachtold-Fuss in 1983 een gans seizoen samen rond toeren. Naarmate het seizoen vordert komt er merkbaar progressie en het Zwitserse koppelsluit het WK 1983 af als zesde.
Bij aanvang van het seizoen 1984 behoren Bachtold-Fuss totaal niet tot de favorieten voor de wereldtitel : Drie jaar na mekaar geen platte prijs gereden, en bovendien schakelt Bachtold in de winter van 1983 over van de succesvolle Yamaha tweecilinder viertakt ,naar een nieuw experimenteel motorblok : Een luchtgekoelde tweetakt tweecilinder (!) Jumbo - een wat ? - van bijna 1000 cc, gefabriceerd bij de Nederlandse framebouwer EML, en ontsproten aan het brein van techneut Hennie Winkelhuis. Hansi Bachtold wekte begin 1984 vooral medelijden op bij de concurrentie. Nee,met deze Zwitser moest ook dit jaar absoluut géén rekening worden gehouden. Zoveel was duidelijk. Het seizoen begon begin april, in Frauenfeld. Een thuiswedstrijd dus voor Bachtold en Fuss. In een gigantische modderpoel werden de Helveten vierde voor eigen volk. Niemand die er zwaar aan tilde. Vier weken later werd er geraced in het Britse Frome. In droge omstandigheden ! Bachtold en Fuss wonnen de Grand Prix, én pakten voorwaar de WK-leiding ! In het diepe Hollandse zand in Apeldoorn kwamen de Zwitsers daarna niet goed tot scoren. Thuisrijder Ton van Heugten (ook al op een tweecilinder-tweetakt , een Folan ) nam opnieuw de leiding in het WK over, en liep in de daaropvolgende wedstrijden lichtjes uit op Bachtold en Fuss, die echter flink weerwerk bleven bieden ! Het seizoen is halfweg als de sidecars in juni in België neer strijken. In Hechtel,in een gigantische zandbak diept noorderbuur Van Heugten zijn voorsprong in de WK-tussenstand nog wat uit. Het seizoen wordt pas verder gezet begin augustus, in Oostenrijk. Van Heugten valt er twee keer uit, en ineens is Bachtold daar terug ! Bachtold en Fuss hebben de ganse julimaand hard aan de conditie gewerkt, die o zo nodig is,om de brute tweetakt Jumbo van 1000 cc in bedwang te houden. Een week later,in het Duitse Erbach geven Van Heugten en Bachtold mekaar geen duimbreed toe,maar eind augustus delen Bachtold-Fuss een flinke klap uit door in Denemarken de beide manches te gaan winnen ! Er blijven nog twee Grand Prix te gaan,in het zonnige zuiden. In het stoffige Spaanse Sabadell winnen Bachtold-Fuss opnieuw , en lopen verder uit op Van Heugten die uitvalt met een kapot achterwiel. In de finale in het Italiaanse Gallarate,maken de Zwitsers de klus af. Een tweede en een vierde plaats zijn ruimschoots voldoende om Bachtold & Fuss hun eerste wereldtitel te laten veroveren. En het zou niet de laatste zijn ! Zowel het EML-rijwiel gedeelte, als het Jumbo-motorblok zijn van de hand van EML constructeur Hennie Winkelhuis. Dus toch ook nog een beetje een Nederlandse wereldtitel !
Het zijspanjaar 1984 is ook in andere opzichten , een meer dan merkwaardig jaar te noemen : Twee andere Zwitsers, Herbert en Hansruedi Huwyler verschijnen ten tonele op een tweetakt 502 cc metende KTM ééncilinder , ingebouwd in een experimenteel MSA-frame. Het lijkt eigenlijk gewoon een solomotor met een zijspanbakje er aan, en het wekt aanvankelijk flink wat hoongelach op. Het gelach verstomt wanneer de Huwyler-broers hun ding flink de sporen geven en zich vooraan manifesteren in de races. Huwyler eindigt dat jaar tot ieders verbazing op plek vijf in de WK-eindstand ! Onze landgenoot Daniël van Bellinghen is eens te meer onze beste landgenoot, en vindt na het wegvallen van Raf D’Hollander, in de persoon van Karel Torfs een geschikte vervanger. Ze sluiten het WK-seizoen 1984 af op een magnifieke vierde plaats. Nooit voordien deed een Belgisch team het beter in de zijspandiscipline ! De zo fel begeerde WK-medaille zal er echter niet komen. We hadden het de dappere Brabanders zo hard gegund !
(foto's FB , O. Pallier ,B. Ulrich,J. Hejnal)
Terug naar overzicht