KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
THE FINAL COUNTDOWN : DINSD. 26 DEC, DAG 6
Het was ruim 25 jaar geleden dat de driewielers nog es om de WK punten hadden gestreden in Oostenrijk. De laatste keer dat we er waren, was 1989, in Feldkirch. Toen moest de wedstrijd halverwege worden stopgezet omwille van de regen en de modder. Anno 2017 is er aan het weer in elk geval weinig veranderd in Oostenrijk, denigrerend ook wel es ‘het regengat van Europa’ genoemd. In Möggers regende het eind juli, de dagen voor de Grand Prix aldaar dàgen aan een stuk, met hoeveelheden van wel 50 liter per dag. Het circuit , rennerspark en parkings, het zag er allemaal even troosteloos en verzopen uit, en geen mens gaf er een cent voor dat de wedstrijd zou doorgaan. Maar zie, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Pas vrijdagnamiddag hield het op met regenen, in allerijl werd de laatste hand gelegd aan het cricuit – er werd zelfs ’s nachts door gewerkt - en op zaterdag en zondag scheen de zon volle bak boven Oostenrijk.
Tijdens de vrije trainingen werd de modder van de baan gereden, enkele shovels deden de rest en op zaterdag namiddag gingen onder een stralende zon, en voor de ogen van een flink pak toeschouwers de kwalificaties van start.
Bij de 38 afgereisde teams, zeven Belgen, waarvan er zich zes wisten te kwalificeren. Op zondag was de massa op de afspraak en werd vooraan door E. Bax, V. Giraud en D. Willemsen gestreden op het scherpst van de snee. Ook voor de Belgen leek een glansrol weg gelegd, maar dat draaide anders uit. Vanluchene leek zelfs op een derde plaats af te stevenen in reeks één, maar werd in de allerlaatste bocht nog binnendoor gepakt door Etienne Bax. In de WK-tussenstand naderde Vanluchene tot op één luttel puntje van vierde man Stuart Brown ! Dierckens werd achtste, Sanders tiende. Verbazing alom voor de start van reeks twee, toen Marvin Vanluchene niet meer kwam opdagen in het parc fermé. Co-piloot Kurpnieks was in de openingsheat té diep moeten gaan, en was niet meer in staat om nog verder deel te nemen. Geen nood, Sanders-Soenens namen de rol van Belgische sterkhouder gezwind over, en volgden rondenlang in het spoor van koplopers Willemsen-Bax en Bax-Musset, en waren absoluut niet onder de indruk van de jagende Giraud-Mucenieks. Helaas was na een kwartier het bobijntje af, en werden beiden tot opgave gedwongen. Ook Arne Dierckens was in de beginfase reeds weg gevallen met radiator problemen. Zelfde verhaal voor Andreas Clohse. De enige Belgen die toen nog overbleven waren de broers Janssens, doch ook zij haalden, wegens gezondheidsproblemen, het einde van de wedstrijd niet. Het was voor het eerst sinds lange tijd dat er nog es een WK-manche werd afgesloten waarin géén enkele Belg er in slaagde om WK-punten te scoren.
Maar dé àllergrootste pechvogels in Oostenrijk, waren ongetwijfeld thuisrijders Benjamin Weiss en Patrick Schneider. Eindelijk nog es een Grand Prix in eigen land, en dan door ziekte (klierkoorts) van rijder Weiss niet eens aan deelname toe komen voor eigen volk, dàt is pas pech hebben ! Meer dan wat posters signeren, zat er voor de onfortuinlijke Weiss en Schneider niet in, in eigen land !
Véél beter verging het de Italianen, die over het algemeen toch tot de zwakke broertjes mogen worden gerekend in dit WK. Dit keer was het echter ànders ! De twee Italiaanse rijders Hotmar Pozzi en Zeno Compalati wisten zich allebei te kwalificeren, wat al een wonder op zich was ! De één zijn dood is de ander zijn brood, en daar maakte de Squadra Azura dankbaar gebruik van. De Belgen vielen allemaal uit, de Italianen bleven aardig hun rondjes draaien, en zo gebeurde het dat voor het eerst in de geschiedenis van het WK zijspancross er twéé Italianen, in één manche WK punten wisten te scoren : Compalati werd 16de, en Pozzi 18de. Forza Italia !
Terug naar overzicht